Chcieliśmy zjeść kiszkę ziemniaczaną(to danie regionalne).Udało się choć niezbyt szybko.Stolik byl podobno wolny,jednak za chwilę poproszono o przeniesienie sie do innego - bo jest jednak zarezerwowany.
Mimo tych niedogodności kiszka nam smakowała.Zdziwiła nas firanka w drzwiach wejściowych(chyba od much),może to był taki myk wiejskości?

Po 18.00 lokalesy najważniejsi. Głośno i rubasznie. Kelnerka całkiem niezainteresowana goścmi. Niesprzątniety stol- jedyny do przysiądnięcia- straszył nas przez dobry kwadrans a obsługująca dziewczyna mimo, że obsługiwała sąsiedni, to każdy kurs konczyła 'na pusto', zamiast zabrać od nas brudne naczynoia po poprzednich gościach. Choć oczywiście -jak goście wyszli- to warto zaraz po nich posprzątac. Tych nauk nigdy dość. Na pytanie za ile bedzie gotowy lin -> 1/2h (co należy tłumaczyć min. 45 min) zdecydowaliśmy na zupe rybną. I to jest gwóżdź. Rosołek z kluseczkami kładzionymi (skądinąd smacznymi) i dwie kuleczki czegoś! W zasadzie organoleptycznie nie jestem w stanie stwierdzic co to było. Domyślam się, że może miało coś wspólnego z rybą. Ale moje domniemania wypływają raczej z nazwy niż czegokolwiek innego. Tyle nt jedzenia. Wnętrze niewielkie, kameralne, ze sztuką miejscowych artystów w dość naiwym stylu. Jak ktoś lubi. Wyroby miejscowe w gablotce, ale kelnerka w żadnej mierze nie była zainteresowanea nawet krótką informacją skad/co/jak. Bosz, w takich momentach przypomina mi się poziom obsługi w DE, ES, IT itp. Cóż, taki mamy klimat. Ale nie poddawajmy się!

Wspólnie ze znajomymi wpadliśmy przy okazji zwiedzania Tykocina na bardzo późny obiad. Niestety nie było już kilku pozycji z menu, ale to co zamówiliśmy było na bardzo dobrym poziomie. Nie będę zachwalał konkretnych potraw, ale każdy z nas był w pełni usatysfakcjonowany i najedzony. Plus za przemiłą obsługę. Polecam z czystym sercem.

Menu (kilkanaście pozycji, akurat!), wystrój, surowce, jakość potraw - wszystko spójne, nawiązujące do miejscowych tradycji. Do tego galeria obrazów na ścianach i szeroki uśmiech właścicielki, która kilka kat temu przywróciła blask zaniedbanemu budynkowi, zamieniając płyty gipsowe na pierwotne mury i drewniane dźwigary. Jak miło, że ktoś zamiast na intensywny marketing postawił na autentyzm i powrót do tradycji. Przepisy tutejszych gospodyń, produkty tylko lokalne, dla mnie to unikalny klimat jakiego zawsze szukam jako turysta!

Zaczęło się od tego, że było to jedyne miejsce, w którym mogliśmy zjeść śniadanie. Wszystkie restauracje otwarte od południa, a tu - start punkt dziesiąta! Przesympatyczna właścicielka wita szerokim uśmiechem każdego wchodzącego, szybko się krząta wokół nas. Luźno rozstawione stoliki, nie stukamy krzesłami w sąsiadów. Na ścianach obrazy lokalnych artystów. Próbujemy zupy rybnej, stynki, sandacza w sosie miętowym. Wszystko bardzo smaczne! A że przy okazji możemy poczytać o historii obiektu, nawiązaniu do lokalnych zwyczajów tradycji i przepisów – możemy tylko gorąco polecić wszystkim odwiedzającym Tykocin odwiedziny w tym czarownym miejscu!